Bazen kendimizi dar bir koridorda yürürken buluruz. Nefes almak zorlaşır, dünya sanki üzerimize kapanır. İnsan kalabalıkları arasında yalnız hissederiz, içimizde görünmeyen bir ağırlık taşırız. Oysa o ağırlığın bir anahtarı vardır: karşılıksız iyilik.

Bir tebessüm…
Bir selam…
Bir ihtiyacı olanın elinden tutmak…
Kimse görmeden, alkış beklemeden, sadece insan olmanın gereğini yaparak…

Prof. Dr. Nevzat Tarhan’ın da ifade ettiği gibi, “En güzel antidepresan iyiliktir.” Çünkü iyilik yaptığımızda beynimizde sadece başkaları değil, biz de ödüllendiriliriz. Stres azalır, kalp ritmi yavaşlar, ruh yorgunluğu hafifler. Birine iyilik ettiğimizde, aslında kendi iç dünyamıza nefes aldırırız.

Modern dünyanın en pahalı ilaçları bile bazen bir “teşekkür ederim” kadar etkili olamıyor. Çünkü iyilik, ilaç gibi değil; dua gibi, merhamet gibi, içsel bir şifa gibi işliyor insana.

Ama karşılık bekleyerek yapılan iyilikten söz etmiyoruz. “Ben yaptım, o yapmadı” diye tutulan hesaplardan değil... Sessiz, sade, görünmez iyiliklerden bahsediyoruz.
Bir yaşlının elindeki poşeti taşımak, bir çocuğun düşen kalemini yerden almak, moralini bozuk gördüğünüz birine “iyi misin?” demek kadar basit şeylerden…

Bunlar küçük gibi görünür ama insanın ruhunda devrim yaratır. Çünkü iyilik yaptıkça kendimizi yeniden hatırlarız. İçimizdeki insanı… vicdanı… şefkati…

Belki de modern çağın ruhsal yorgunluğunun ilacı bu kadar basit: İyilik yapmak.
Ne reçetesi var, ne yan etkisi.
Yalnızca gönül işi.

Birini mutlu ettiğinizde, farkında olmadan kendi karanlığınızı da aydınlatırsınız.
Ve o zaman anlarsınız:
İyilik, sadece dünyayı değil; insanın içini de güzelleştirir.

Belki bugün, birine hiçbir çıkar gözetmeden iyilik yapmanın tam zamanıdır.
Çünkü bazen en derin depresyonlardan bile, sadece bir “iyilik”le çıkılır.

Faruk Kılınç / Köşe Yazısı
Afyon Habertürk